Ο Πλούσιος και ο φτωχός Λάζαρος.

Κυριακής Ε΄ Λουκά (16, 19-31)
Ο Πλούσιος και ο φτωχός Λάζαρος.
Η σημερινή παραβολή χρησιμοποιείτε για να μας διδάξει, πως έρχεται μια ώρα και τα πράγματα αλλάζουν σε τούτη τη ζωή. Ο φτωχός Λάζαρος για να έχει αγάπη στην καρδιά του και υπομονή στη φτώχεια του πήγε στην αγκαλιά του Πατριάρχη Αβραάμ, δηλαδή στον Παράδεισο. Αντίθετα ο πλούσιος δεν είχε μέσα του καθόλου αγάπη και συμπόνια για τους άλλους ανθρώπους. Γι’ αυτό και βασανίζεται στον Άδη, δηλαδή στην Κόλαση.
Η σημερινή παραβολή εμφανίζει τον χωρίς κοινωνία και δύστυχο πλούσιο.
Ο πλούσιος άνθρωπος της παραβολής ζούσε με πολυτέλεια και απολάμβανε όλες τις υλικές χαρές της ζωής. Τους άλλους ανθρώπους τους χρησιμοποιούσε μόνο για υπηρέτες του.
Ποτέ δεν είχε ενδιαφερθεί για τους φτωχούς και τους πεινασμένους, για τις χήρες και τα ορφανά. Νόμιζε πως τα πλούτη του ήταν μόνο για τον εαυτό του.
Έτσι ο εγωισμός τον έκανε να μην πιστεύει ούτε στο Θεό ούτε στην αγάπη.
Όσο ζούσε ανάμεσα στους ανθρώπους ήταν μόνος με τον εαυτό του.
Ζούσε βεβαίως και με τους άλλους, αλλά ο μοναδικός του στόχος ήταν η ικανοποίηση της εγωπάθειας και του ατομισμού του. Γι’ αυτό τον λόγο ήταν ακοινώνητος, εφόσον δεν μοιραζόταν το επιπλέον του πλούτου και των αγαθών του. Απόδειξη είναι η αδιαφορία του για τον φτωχό Λάζαρο, τον οποίο αντίκριζε στην είσοδο της κατοικίας του.
Ο κάθε άνθρωπος είναι από τη φύση του κοινωνικός. Δηλαδή από τη φύση του δεν μπορεί να ζήσει μόνος του. Έχει ανάγκη να μοιραστεί τα αγαθά του, να προσφέρει βοήθεια αλλά και να αποδεχτεί τη συμπαράσταση των άλλων. Γι’ αυτό τον λόγο η αδιαφορία στον πόνο των συνανθρώπων μας είναι αντικοινωνική μορφή συμπεριφοράς.
Από την άλλη μεριά ο Λάζαρος δεν ήταν μόνο φτωχός, αλλά και άρρωστος. Η πείνα του έφερνε τρομερή εξάντληση. Το σώμα του ήταν γεμάτο πληγές το οποίο έσερνε καταγής για να το χορτάσει με τα ψίχουλα, που έπεφταν από το τραπέζι του πλούσιου. Ο Λάζαρος όμως πίστευε στο Θεό και ζητούσε τη βοήθεια του. Ο θάνατος για το Λάζαρο ήταν πραγματική λύτρωση. Δεν απαλλάχτηκε μόνο από τα βάσανα, αλλά κέρδισε και τον αιώνιο Παράδεισο.
Ο φτωχός Λάζαρος βίωνε την παντελή εγκατάλειψη. Ήταν άστεγος, άρρωστος και πεινασμένος. Δεν είχε όμως στερηθεί ούτε μία στιγμή την παρουσία του Θεού.
Απόδειξη είναι όταν πέθανε, ευρίσκεται στους κόλπους του Αβραάμ. Ο Θεός έστειλε τους αγγέλους και τον μετέφεραν στις αγκάλες του Πατριάρχη Αβραάμ.
Ο Πλούσιος όμως όταν πέθανε, δεν πήρε μαζί του ούτε τα πλούτη του ούτε τις περιουσίες του. Ποτέ δεν είχε πιστέψει στο Θεό, στον παράδεισο, στην αιώνια ζωή, ώστε να ετοιμάσει τον εαυτό του με τα έργα της πίστεως και της αγάπης.
Καταδικάστηκε στη δυστυχία και τα βάσανα της κολάσεως, γιατί ήταν άσπλαχνος και κακόκαρδος άνθρωπος. Πήρε τη στέρηση του Θεού και τη στέρηση των συνανθρώπων. Και αυτό είναι το βασανιστήριό του! Η έλλειψη της κοινωνίας με την πηγή της Ζωής και η μοναξιά χωρίς τους ανθρώπους.
Η περικοπή μας λέει με σαφήνεια ότι ο πλούσιος όσο ζούσε απόλαυσε την ευτυχία κι ο Λάζαρος τη δυστυχία. Δηλαδή ο πλούσιος ζούσε με την προοπτική της προσκαιρότητας, της σύντομης ζωής του κόσμου.
Όμως ο άνθρωπος είναι αιώνιος! Δεν σταματά σε αυτόν τον κόσμο που τρέχει προς το ψεύδος, την αρπαγή και το πονηρό.
Ο χριστιανός ζει σε σχέση και επικοινωνία με τον Θεό που είναι αιώνιος. Αναφέρεται στον φιλάνθρωπο Θεό που αγαπά και ελεεί όλους τους ανθρώπους και από τον Θεό αντλεί χάρη και φωτισμό.
Αυτή η προσωπική σχέση με τον Τριαδικό Θεό, που μας αποκαλύφθηκε ως κοινωνία αγάπης της τριπρόσωπης θεότητας με την πολυπρόσωπη ανθρωπότητα, ρυθμίζει και την ανθρώπινη συμπεριφορά.
Ο καθ’ ένας μας πρέπει να προσέξει πολύ τις αλήθειες, που μας παρουσιάζει η σημερινή παραβολή. Όταν ο άνθρωπος πιστεύει στα χρήματα και όχι στο Θεό, γίνεται εγωιστής, άσπλαχνος και σκληρός στους συνανθρώπους του. Το αποτέλεσμα είναι πως χωρίζεται από το Θεό και χάνει τη Βασιλεία των Ουρανών. Όταν όμως ο άνθρωπος πιστεύει στο Ευαγγέλιο, στο λόγου Θεού, τότε θα έχει μέσα του αγάπη στο Θεό και στους ανθρώπους. Θα φροντίζει για τους φτωχούς και τους πεινασμένους, τους αρρώστους και τους πονεμένους. Έτσι θα οδηγεί τον εαυτό του κοντά στο Θεό, όπως ακριβώς κ’ έγινε με το φτωχό Λάζαρο της παραβολής μας.
Αυτός που θέλει να έχει όνομα όπως είχε ο Λάζαρος, θα πρέπει να είναι σωστός άνθρωπος να έχει τη δύναμη και τη χαρά να προσφέρει είτε από το περίσσευμα είτε από το υστέρημά του στους πάρα πολλούς πάσχοντες συνανθρώπους και με τα έργα της αγάπης να γεύεται μέσα στην προσκαιρότητα τούτου του κόσμου την αιώνια παρουσία του φιλανθρώπου Θεού.
Αμήν!