Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού.

Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού.
Στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα ο Κύριος καλεί όλους τους πιστούς να σηκώνουμε με πίστη τον δικό μας σταυρό λέγοντας: «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι ». Εκείνος που θέλει να με ακολουθεί ως μαθητής μου,
ας διακόψει κάθε σχέση με τον διεφθαρμένο από την αμαρτία εαυτό του
και ας πάρει την απόφαση να σηκώνει καθημερινά τον σταυρό του,
και τότε ας με ακολουθεί. Γιατί, οποίος θέλει να σώσει την πρόσκαιρη ζωή του, θα χάσει την αιώνια ζωή.
Όποιος όμως χάσει και θυσιάσει τη ζωή του για μένα και το Ευαγγέλιό μου, αυτός θα σώσει την ψυχή του και θα κερδίσει την αιώνια μακαριότητα.
Τι νόημα έχουν αυτά τα λόγια του Κυρίου; Γιατί ο Κύριος από όλους τους μαθητές του ζητά να σηκώνουν διαρκώς ένα σταυρό; Για να καταλάβουμε το νόημα των λόγων αυτών του Κυρίου, θα πρέπει να δούμε και να καταλάβουμε πότε ο Κύριος είπε αυτά τα λόγια. Τα είπε ακριβός μετά από την ώρα εκείνη
που ο απόστολος Πέτρος με έντονο τρόπο προέτρεψε τον Κύριο να μην πάει στην Ιερουσαλήμ, να αρνηθεί το Πάθος και το σταυρικό θάνατο. Τότε ο Κύριος μπροστά στους μαθητές επέπληξε τον Πέτρο. Γιατί ο Πέτρος δεν μπορούσε να καταλάβει εκείνη την ώρα ότι χωρίς τον σταυρικό θάνατο του Κυρίου δεν θα σώζονταν το ανθρώπινο γένος.
Αμέσως μετά ο Κύριος προσκαλεί τους μαθητές του και τα πλήθη και μπροστά σε όλους λέει ότι όχι μόνον ο ίδιος πρέπει να σταυρωθεί, αλλά και ότι κανείς δεν μπορεί να σωθεί παρά μόνον αν σηκώσει ο καθένας τον δικό του σταυρό «Χριστώ συνεσταύρωμαι » και τον ακολουθήσει όπως το πρόβατο τον ποιμένα, ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο.
Αλλά τι σημαίνει να σηκώνουμε τον σταυρό μας; Όπως οι κατάδικοι που σήκωναν τον σταυρό τους μέχρι τον τόπο της θανατικής τους εκτελέσεως, με τη βεβαιότητα ότι σε λίγο θα πέθαιναν, έτσι κι εμείς: να ζούμε καθημερινά ως μελλοθάνατοι, έχοντας διακόψει κάθε δεσμό με τη ζωή αυτή, με τον υλικό κόσμο, την αμαρτία, τον παλαιό εαυτό μας. Με την απόφαση ότι κάθε στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα πεθάνουμε.
Σημαίνει ακόμη να σηκώνουμε χωρίς παράπονο τον σταυρό της κάθε ημέρας.
Δηλαδή τις θλίψεις και τις δοκιμασίες που θα επιτρέψει ο Θεός στη ζωή μας, κάθε πόνο και στενοχώρια, κάθε δυσκολία στον αγώνα μας ώστε να νικήσουμε τα πάθη μας και να αποκτήσουμε το μεγαλείο των αρετών.
Με τη βεβαιότητα ότι ο σταυρός, ο πόνος και οι θλίψεις είναι η κοινή κληρονομιά των ανθρώπων των παιδιών του Θεού· και ότι ο Κύριος επιτρέπει στον καθένα μας τον κατάλληλο, τον μοναδικό και ξεχωριστό για την
περίπτωσή μας σταυρό, και αυτόν οφείλουμε να τον σηκώνουμε όχι
με παράπονο και ταραχή, με αντίδραση και διαμαρτυρία. Αλλά ούτε όμως και καταναγκαστικά, επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.
Αλλά με εκείνη τη χαρά, και με τη βεβαιότητα ότι αυτός ο σταυρός θα μας οδηγήσει στη σωτηρία. Να το κάνομε όπως ο Ιωσήφ από Αριμαθείας και
ο Νικόδημος μαζί με αυτόν, που αποκαθηλώσαν από το Σταυρό το πανάγιο του διδασκάλου σώμα, και το έθαψαν. Ο Κύριος μάς προσκαλεί: «Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν...». Ο Σωτήρ καλεί τον άνθρωπον οπίσω του και τον αφήνει ελεύθερον να αποφασίση περί του σπουδαιότατου τούτου ζητήματος, να τον ακολουθήσει ή να πάρει τον δικό του δρόμο. Ήλθε για να σώσει τον άνθρωπο και όμως δεν παραβιάζει το αυτεξούσιο αυτού. Τον προσκαλεί να λάβει ενεργό μέρος στην σωτηρία του.
Ο Κύριος κάνει και μία σύγκριση ανάμεσα στην εγκοσμιότητα και στην αιωνιότητα. Στην υλική ζωή που ζούμε τώρα και στην αιώνια ζωή.
Τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο, λέει, εάν κερδίσει όλον αυτόν τον υλικό κόσμο, και στο τέλος χάσει την ψυχή του, η οποία επειδή είναι πνευματική και αιώνια δεν συγκρίνεται με κανένα από τα υλικά αγαθά του φθαρτού κόσμου;
Και, εάν ένας άνθρωπος χάσει την ψυχή του, τι θα μπορέσει να δώσει ως αντάλλαγμα, για να την εξαγοράσει από την αιώνια απώλεια; Οποιοσδήποτε ντραπεί εμένα, συνέχισε να λέει ο Κύριος, επειδή φοβάται τις περιφρονήσεις των ανθρώπων της αποστατημένης αυτής γενιάς, αυτόν θα τον αποκηρύξει και ο Υιός του ανθρώπου κατά τη μέλλουσα κρίση.
Αυτός δηλαδή θα χάσει την ψυχή του για πάντα.
Μας εξηγεί ο Κύριος ποιο είναι το μεγαλύτερο κακό που μπορούμε οι άνθρωποι να πάθουμε: να χάσουμε την αθάνατη ψυχή μας. Γιατί, η ψυχή μας αξίζει περισσότερο απ’ όλα τα αγαθά του κόσμου αυτού που ζούμε. Έχει μεγαλύτερη αξία απ’ όλα τα πλούτη, τις τιμές και τις απολαύσεις του κόσμου.
Γι’ αυτό άλλωστε, για την πολύτιμη αυτή ψυχή μας ο Χριστός μας έδωσε το ατίμητο λύτρο, το τίμιο αίμα του. Εξαγόρασε την ψυχή μας από τη σκλαβιά της αμαρτίας, γιατί ο Θεός γνωρίζει την πραγματική αξία της ψυχής μας. Εμείς λίγο μπορούμε καταλάβουμε την αιώνια αξία της. Λίγο κατανοούμε ότι η απώλεια της ψυχής είναι το μεγαλύτερο κακό που μπορούμε οι άνθρωποι να πάθουμε.
Γιατί αν χάσουμε την ψυχή μας, αν χωριστούμε δηλαδή αιωνίως από τον Θεό και βυθισθούμε στο αιώνιο σκοτάδι, αυτή η απώλεια θα είναι οριστική και αμετάκλητη. Μήπως έχουμε δυο ψυχές, για να δώσουμε τη μία στην αμαρτία και την άλλη στον Χριστό; Χρήματα και περιουσίες μπορούμε να τα ανταλλάξουμε. Την ψυχή μας όμως αν την χάσουμε, χάσαμε τα πάντα, χάσαμε κάθε τη αγαθό, χάσαμε τον αιώνιο Παράδεισο, χάσαμε τον ίδιο το Θεό.
Για την ψυχή μας έχουμε χρέος κ’ εμείς, ο καθένας μας, να πρέπει να σήκωση το δικό του σταυρό. Έτσι είπε ο Χριστός· «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι.» Αμήν.